Şebnem Çamdalı Art Naive: Bu Ödül Kime Ait

Uzun zamandır köyde ki çocuklara resim dersi veriyorum.

Köşe başında bekleyen çocuklar uzakdan beni görünce 'geliyor' diye sevinç çığlıkları atarlar
Yürüyüş mesafesi yokuş aşağı 15 dakika olan köy eve dönüş de dağı tırmandığım için 45 dakika oluyor.
Dersime devamlı gelen Belinay okulunda ödüle doymuyor maşallah.

Anneleri her seferinde arayarak bu ödülü okul da almasına rağmen bana teşekkür eder.
Bu ileri görüş sahibi anne her sene satmak üzere sebze fidesi yetiştirir ve bizde bu kolaylık dan yararlanır gitmişken bir de çaylarını içeriz ulu ceviz ağacı altında.

Sipariş verdiğimiz sebze fidelerini almaya gittiğimiz de Belinay evdeydi ve görmek istediğimde tatlı bir sakinlikle son aldığı ödüller olan tablet,plaket ve madalyasını kucaklamış bir halde getirip önüme serdi.
Fotoğrafını çekip bloğumda yayınlamak istediğimi söylediğimde önce itiraz etti. Yüzünü saklayarak çekersem kabul edebilirmiş ama ikimiz için hoş bir anı olarak kalmasını isterim dediğimde biraz düşündü ve gülerek poz verdi..Yalnız iken fotoğraf vermez miş.Yanın da birileri olursa sorun yok muş.Hayır annesi bu konu da bir uyarıda bulunmamış. Bu anlayış kendi içinden geliyormuş...Bu yaş da bir çocuk bunu nasıl hisseder acaba değil mi?

Geçen yaz yine ders yaparken fotoğraf çekmek istediğimde, yeni yeni genç kız olmaya başlamışlar ve çirkin olduklarını söyleyip gülüşerek yüzlerini gizlemişler di.Fotoğrafa bakınca o anı gülümseyerek hatırlıyorum..

Artık lisede okuyan abla Ece'de okulda katıldığı yarışma da yaptığı resimle birinci gelmiş.

Onunla görüştüğüm de teşekkür etti ve öğretmenlerinin yaptığı bu resimi almak istediğini anlattı sevinçle...Yıllarca anne,baba ve çocuklarla emek verdik..Babalar işleri olmadığın da benim o yolu yürümeme razı olmazlar arabalarıyla evime kadar götürüverirler...Yıllarca resim yaparak hoşça vakit geçirdik. Yazın monotonlaşan köy yaşantısına renk ve değişiklik getirdik.Ben bu köye getirdiğim yenilik den ötürü mutluyum.Anlayan da oldu,anlamayan da..Bu elbette anlaşılır bir durum benim için.Bazen kullanılıyor hissine kapıldığım da oldu..Bunu da anladım ve geri çekildim..

Sen buralı değilsin diyerek hazırlandığımız festivale katılmamı engelledi bazıları..Oysa çocuklar köyün çocuklarıydı.Bir iki olaydan sonra kırıldım ve pes ettim..

Çok uzun zaman sonra anladım ki hayatın bir planı var ve korunuyorum.

Engellendiğim festivale katılmamam benim hayrıma imiş..

Ama bu gelen ödüller ..

Anneanne leri yaşın da olmama hayret edip yine de bana 'Şebnem abla lütfen ders yapalım' diyorlar. Eee ..serde naiflik var ne de olsa..

Oğlum bir gün sohbet arasında (anne burası onların köyü ) demiş ardından da şöyle bir şey yaşamış dım.

Köyün sabah ve akşam olmak üzere iki otobüs seferi var.Şehirden köye dönüş de otobüsü kaçırıp şehirde kalma endişesiyle kalkış saatin den bir saat önce durak da toplanmaya başlarız.

Yine bir gün durak da benim gibi şehir den köye göç etmiş iki kadın arkadaşımla karşılaşdım.Otobüs gelince durak da biriken bütün erkekler huraa! kapıya üşüş dü..Bunu gören boylu poslu ve huyumu bilen arkadaşım kapıya kendini siper etti ve beni içeri aldı.Gülüşerek kendimize bir yer bulduk ve oturduğumuzda ayak da kalıp başımız da dikelen köylü amca söylendi ( bu yabancılara da ne oluyorsa ..) diyerek..

Hazır cevap olan diğer arkadaşım (amca,amca) dedi uzata uzata..(Satmasaydınız yerlerinizi.14 dönüm yerim var benim burada.Yani ben de buralıyım..)

Amca ve diğerleri sus pus..Ben usulca şöyle bir başımı kaldırıp bakdığım da anladım ki onlar da topraklarını satmış.

Arkadaşımın sahip olduğu 14 dönüm toprak artık bir çoğunda yok..

Biz şehirden gelenler onlar için yabancıyız .

Hem köy onların kalsın isteyip hem satıp taş evi ,bağı ,bahçeyi her şey aynı kalsın isteyenler var..

Of! sıkıldım ben böyle şeyler den.

Kısır çekişmeler,üç kuruş için adam kayırmalar..Her yer de olan şeyler yani..

Ama bu benim oyunum değil..Hem çocuklar okusun,yazın birileri eğlesin..Ama hiçbir şey de değişmesin..Değişmek isteyenler veya hiç bir şeyi kalmayanlar zaten şehire göçüyor..İyi de ediyor.Şehir den doğaya dönmeme rağmen çok ezilen iki kadının şehire gidip çalışmasını destekledim.

Ben kendi halin de biriyim..Belli bir yaşa gelince bakış açısı da değişiyor.

Üreyip çoğalmak doğamızda var olan bir şey ama ısrarla da öğretildi mi bize diye düşündüğüm oluyor?İstediğimiz zaman durdurabiliyoruz değil mi ?Yani seçim şansımız var.Biraz durmalı ağır dan almalı diyorum.Bir başkasının gelmesin de çok dikkatli olmalı.Yok anne olucam yok nine olucam..Malllarım kime kalacak falan filan..

Eski kadim bilgilerde yeni bir doğum için nasıl meditasyonlar törenler yapıldığını okumuş dum.Yeni bir ruh gelmek istiyor mu acaba?

Her anım değerli benim.Kime niye vereyim?Beni ve onu mutlu edecek mi?

Yorgunum..

Bakalım akış da nasıl bir karar alacağım.

Kendimi mutlu etmeyi seviyorum.Şu aralar elime doğan minik kedilerim le oynuyorum.Resim yapmıyorlar ama atelyem den çıkmıyorlar.

Bu minnoşlar bırakılıp da ders vermeye gidilir mi bilemedim..